[su_heading size=”20″]Różne poziomy działania[/su_heading]
Maksymilian wiedział jednak, że nie każdy członek MI będzie w stanie w jednakowy sposób realizować cel stowarzyszenia, dlatego podzielił Rycerstwo je na trzy stopnie w zależności od zaangażowania danej osoby.
MI 1 – działa na zasadach ruchu (struktura luźna, mniej sformalizowana). Każdy z członków MI 1 stara się realizować ideały i cele Rycerstwa Niepokalanej w sposób indywidualny, stosownie do możliwości swojego stanu, bez przyjmowania specjalnych zadań czy dodatkowych zobowiązań. Jedynym wymogiem jest noszenie cudownego medalika i codzienne odmawianie modlitwy: „O Maryjo bez grzechu pierworodnego poczęta…”
MI 2 – działa na zasadzie zorganizowanej grupy prowadzącej systematyczną formację swoich członków oraz aktywnie angażującej się aktywnie w życie Kościoła. Działa w oparciu o statut i dyrektorium, podejmując działalność charytatywną, społeczną, promując kulturę chrześcijańską. Koła MI 2 posiadają własny zarząd, mają również prawo opracowywać własne programy działania.
MI 3 – Ten najściślejszy krąg stanowią osoby, które pragną całkowicie poświęcić się apostolstwu maryjnemu zgodnemu z ideałem nakreślonym przez św. Maksymiliana. Czynią to przez posługę w Niepokalanowach, domach rekolekcyjnych oraz poprzez przynależność do instytutów i zgromadzeń zakonnych i stowarzyszeń życia apostolskiego o duchowości kolbiańskiej. Uformowani w ten sposób rycerze realizują cel zdobycia każdego człowieka dla Chrystusa przez Niepokalaną. Trzeci stopień przynależności do MI polega na poświęceniu całego życia idei apostolskiej. Dziś nie ogranicza się on jedynie do Niepokalanowów, w oparciu o idee Ojca Maksymiliana powstały bowiem na świecie zgromadzenia zakonne i instytuty świeckie, których członkowie poświęcają się całkowicie ewangelizacji w duchu MI.
W 1949 r. powstało w Japonii Zgromadzenie Sióstr Franciszkanek Rycerstwa Niepokalanej, które zostały sprowadzone do Polski w 1988 r. i w Strachocinie na Podkarpaciu założyły Żeński Niepokalanów. Zgromadzenie założył franciszkanin o. Mieczysław Maria Mirochna, który do Japonii przyjechał wraz ze św. Maksymilianem Kolbe. Zgromadzenie to ma w charyzmacie opiekę na osobami starszymi i chorymi, w Polsce siostry z tego zgromadzenia pracują w Centrum Narodowym, współpracują z wydawnictwem Niepokalanów, prowadzą diecezjalną rozgłośnię radiową w Przemyślu.
Instytutem życia konsekrowanego są Misjonarki Niepokalanej Ojca Kolbego założone w Bolonii w 1954 r. przez włoskiego franciszkanina o. Luigi Faccendę. We Włoszech Misjonarki angażują się w działalność apostolską. Ponadto pracują w Stanach Zjednoczonych, Boliwii, Brazylii, Luksemburgu. W Polsce współpracują z Centrum św. Maksymiliana w Harmężach. W 1996 roku, zgromadzenie przybyło do Brazylii. Ojciec Sebastian Quaglio OFMConv, pobudzony potrzebą większego ożywienia Rycerstwa Niepokalanej postanowił założyć męską gałąź zgromadzenia. Za zgodą założyciela w 1997 roku, rozpoczęło się doświadczenie pierwszej grupy życia braterskiego Misjonarzy Niepokalanej – Ojca Kolbego w San Paolo w Brazylii.
W pobliżu Neapolu od zakonu franciszkanów oderwała się grupa braci, którzy wraz z grupą braci z Filipin zapragnęli żyć bardziej duchowością Ojca Maksymiliana. Inicjatorem tego zgromadzenia był o. Stefano Manelli. Przyjęli oni nazwę Franciszkanie od Niepokalanej. W 1988 r. uzyskali aprobatę Stolicy Apostolskiej. W 1998 r. powstało bliźniacze zgromadzenie żeńskie.
[su_heading]Wszystkie inne zadania Rycerstwa Niepokalanej wynikają z bycia Chrześcijaninem.[/su_heading] Każdy z członków MI będąc posłuszny Duchowi Świętemu i Maryi Niepokalanej może wykorzystywać wszystkie dobre środki na jakie zezwala ich stan i warunki w jakich się znajdują (zwłaszcza modlitwę, pokutę i świadectwo pogłębionego życia wiary) dla promowania zawierzenia siebie i całego świata Matce Bożej.
